Στιγμιότυπο απ' τη ζωή στο σχολείο μας

Μου διηγήθηκε ένας διευθυντής:
« Πρωί πρωί ήρθε στο γραφείο μου το πενταμελές συμβούλιο του Χ τμήματος Γυμνασίου και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- Τι θέλετε παιδιά;
- Κύριε, θα θέλαμε να μας επιτρέψετε να κάνουμε γενέθλια σε μία συμμαθήτρια μας την τελευταία ώρα.
- Μα, παιδιά μου, εδώ έχουμε τριακόσια άτομα. Αν κάναμε για τον καθένα γενέθλια…
- Όχι κύριε. Πρόκειται για τη Χ συμμαθήτρια μας της οποίας οι γονείς πριν από δυο μήνες σκοτώθηκαν σε αυτοκινητικό δυστύχημα… Και, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορεί να κάνει γενέθλια στο σπίτι της.
- Τότε αλλάζει το πράγμα. Μπράβο σας που το σκεφτήκατε! Μόνο που…
- Τι, κύριε;
- Να, αν δε σας πειράζει θα ήθελα να καλέσετε και μένα.
- Θα καλέσουμε όλους τους καθηγητές και τις καθηγήτριες του σχολείου…
- Έτσι να κάνετε πάντα στη ζωή σας, παιδιά μου…
Δάκρυσα και κόλλησα το πρόσωπο μου στο παράθυρο να μη με δουν τα παιδιά.
Το ορφανό κορίτσι δεν μπορούσε να χορτάσει την τόση χαρά που της πρόσφεραν οι συμμαθητές της, οι συμμαθήτριες της, οι δάσκαλοι της. Αυτή τη μέρα στο σχολείο είχε πολλούς πατεράδες και πολλές μανάδες. Και το σπουδαιότερο, δε μας στοίχισε τίποτα. Τα παιδιά μας έδωσαν ένα μάθημα ανθρώπινης συμπεριφοράς».

Από το βιβλίο «Ο διευθυντής του σχολείου 

και ο αυτοσεβασμός του εκπαιδευτικού», 

εκδόσεις Σαββάλας, Αθήνα 2002

 

Ευχαριστούμε τον φίλο μας σ. π. που μας το έστειλε