Διαπιστώσεις

 

Στην Εκκλησία δοξάζεται ο σταυρωμένος, προκρίνεται ο τελευταίος (Λουκ. ιγ' 30), πείθει ο μη προμελετών, αλλά αυτός που του δίδεται στόμα και σοφία (Λουκ. κα' 14), ζει ο νεκρωμένος (Ιω. ια' 26). Οι οφθαλμοί διανοίγονται και το μυστήριο φανερώνεται, όταν ο Κύριος γίνεται «άφαντος» (Λουκ. κδ' 31), η χαρά των μαθητών πληρούται όταν ο Χριστός αναλαμβάνεται, χωρίζεται (Λουκ. κδ' 52), ο θάνατος συντρίβεται όταν ο θεάνθρωπος σταυρώνεται (Εβρ. β' 14), η ζωή αποκτά αξία όταν χάνεται (Μαρκ. η' 35), ο άνθρωπος μακαρίζεται όταν πεθαίνει (μακάρια η οδός...), οδηγείται κανείς εις «πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. ιστ' 13) από το Άγιο Πνεύμα που δεν ενσαρκώνεται.

Ο Χριστός δοξάζεται στη Βηθλεέμ όταν κενώνεται, στον Ιορδάνη όταν ταπεινώνεται, στο Θαβώρ όταν μεταμορφώνεται, στο Όρος των  Ελαιών όταν αναλαμβάνεται, στον Γολγοθά όταν θυσιάζεται, στον τάφο όταν ανασταίνεται. Τότε αποκαλείται ο βασιλεύς της δόξης. Όλα αυτά ανατρέπουν τη συνήθη λογική. Την συντρίβουν. Αναδεικνύουν όμως το μεγαλείο του μυστικού ανθρώπου. Αυτό που κρύβει ο καθένας μέσα του, έστω κι αν το αγνοεί. Αυτό που καλείται να αναδείξει...

Μητρ. Νικολάου, Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός, 

Εκδ. Σταμούλη