ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ
Η μικρή Ίρμα δεν ξέρει τίποτα για την ηρωίδα του Άντερσεν. Δεν την γνώρισε ποτέ και μάλλον ούτε θα τα καταφέρει. Τα πολύχρωμα χοντρά βιβλία, που γράφουν την ιστορία της, δεν είναι κάτι που έχει έστω και τις ελάχιστες πιθανότητες να πέσουν στα χέρια της. Αλλά και αν ακόμα έπεφταν, και μάλιστα μεταφρασμένα στα ινδικά, τη μητρική της γλώσσα, η μικρή μας Ίρμα δε θα κατάφερνε ούτ' ένα γράμμα να διαβάσει. Το πολύ - πολύ να κοίταζε τις εικόνες του μικρού κοριτσιού του Βορρά αλλά και πάλι δε θα ήταν σε θέση να αποκρυπτογραφήσει τη φτώχεια μέσα στις πολύχρωμες εικόνες του βιβλίου. Για τα δικά της μάτια τόσα πολλά χρώματα τυπωμένα στο απαλό χαρτί, που αγγίζουν τα δάχτυλά της, σημαίνουν κάτι, που δεν ξέρει πώς το λένε. Ίσως ευτυχία να είναι μια πολύ αδύναμη λέξη για να το εκφράσει.
Τα δικά της μάτια συνήθισαν να βλέπουν μόνο θολά, όπως η ηρωίδα του Δανού βλέπει τα όνειρά της. Μα της Ίρμας το θόλωμα είναι απ' τους καπνούς και τους ατμούς της βιοτεχνίας σπίρτων, που δουλεύει. Και τα χρώματα είναι πάντα ίδια. Ανάμεσα στο κίτρινο απ' το θειάφι και το μαύρο του φωσφόρου.
Έτσι κι αλλιώς θα αρχίσει πολύ σύντομα να βλέπει μονάχα όνειρα. Αυτό της φωνάζουν τα δάκρυα, που ασταμάτητα τρέχουν απ' τις αναθυμιάσεις. Δεν τολμά να τα σκουπίσει με τα χέρια της. Είναι σχεδόν βουτηγμένα στη «χημεία», καθώς κρατούν τα μικρά ξύλα, που θα γίνουν τα σπίρτα της φίλης της από τη Δανία. Μα και όταν η μικρή Ίρμα θα πάψει να βλέπει αυτό τον κόσμο, ακόμα και με ανοιχτά μάτια, δε θα μπορεί να δει ούτε ωραία όνειρα.
Η δική της γιαγιά είναι στην καλύβα τους, τυφλή κι αυτή και δεν μπορεί να την πάρει μαζί της στον ουρανό. Η Ίρμα δεν μπορεί να δει ωραία όνειρα, γιατί τα ωραία όνειρα είναι μια συνταγή τής φαντασίας, που πλάθεται από ωραία υλικά. Κι αυτά της λείπουν, ούτε καν τα ξέρει. Κοιτάζω την Ίρμα τώρα, που ακόμα με βλέπει. Κοιταζόμαστε μέσα απ' τους καπνούς. Και φοβάμαι, πως κάτι δεν μπορώ να της το εξηγήσω. Όχι πράγματα δύσκολα για το μυαλό της των δέκα χρονών.
Να! δυσκολεύομαι να της εξηγήσω γιατί κάθε χειμώνα, και μάλιστα Χριστούγεννα, διαβάζουμε στα παιδιά μας καθισμένοι δίπλα στο τζάκι την ιστορία της ηρωίδας του Άντερσεν κι αυτά - κάποτε κι εμείς - δακρύζουμε!!!...
Αλεξανδρεύς
περ. Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ, Ιούνιος '94
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου