Με αφορμή ένα τραγούδι

Μια άλλη "ανάγνωση" του παρακάτω τραγουδιού (τους στίχους έχει γράψει ο Δ. Λιπέρτης) που τραγουδάμε στην κατασκήνωση, είχε την καλοσύνη να μας στείλει ένας φίλος του ιστολογίου μας. Τον ευχαριστούμε και με χαρά δημοσιεύουμε το σχόλιό του.

Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσει ένας αέρας στουν τον τόπον πο'ν καμένος τζι' εν θωρεί ποτέ δροσιάν Για να φέξει καρτερούμεν το φως τζιήνης της μέρας πο'ν να φέρει στον καθ' έναν τζιαι δροσιάν τζαι ποσπασιάν

Θεωρώ ότι το γνωστό τραγούδι για την Κύπρο που έχει τραγουδήσει κι ο Νταλάρας έχει πολύ μεγαλύτερη εφαρμογή στον προσωπικό αγώνα και την αγωνία του κάθε πιστού καθώς (τυφλός ων) αναμένει υπομονετικά την επίσκεψη της θείας χάριτος όπου τότε θα λάβει ανασασμό η ψυχή του. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η επίσκεψη της χάριτος δε γίνεται ούτε με τεχνικές ούτε με αγώνες ούτε με την οποιαδήποτε κίνηση του ανθρώπου με την οποία θα εξαναγκάσει το Θεό να του την στείλει, γιατί ο Θεός δεν εξαναγκάζεται να κάνει το οτιδήποτε και τη χάρη που δίνει τη δίνει ως δώρο σ΄ αυτούς που κρίνει και όχι ως αμοιβή για, έστω, την υπομονή τους ("καρποφορούσιν εν υπομονή") Έτσι όλοι οι πιστοί (που δεν έχουν αποκτήσει το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος) μπορούν να λένε: " Καρτερούμεν μέρα νύχτα... " δηλαδή με υπομονή πολύν καιρό, "... να φυσήσει ένας αέρας..." Είναι χαρακτηριστικό ότι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ονοματίζεται ως Αέρας (Πνεύμα), άλλωστε μιλάμε και για Αύρα του Αγίου Πνεύματος ( η Χάρις δηλαδή) "...σ΄ τουν τον τόπο που 'ν καμμένος..." στον τόπο της ψυχής δηλαδή ο οποίος έχει έτσι κι αλλιώς καεί από την αμαρτία (και την προπατορική και τις κατ΄ ενέργειαν αμαρτίες και την αμαρτωλή διάθεση του κάθε ανθρώπου) αλλά και διττώς (και από τις συνέπειες της αμαρτίας έχει καεί - τα οψόνια της αμαρτίας θάνατος- αλλά είναι καμμένος και από τη "λειψυδρία" δηλαδή από την έλλειψη του Θεού (της θείας Χάριτος - πράγμα το οποίο πάλι οφείλεται στην αμαρτία- ) " τζ΄ εν θωρεί ποτέ δροσιάν" πρόκειται για τη δρόσο του Αγίου Πνεύματος που είναι και ο πραγματικός ανασασμός της ψυχής του ανθρώπου. "Για να φέξει καρτερούμεν το φως τζείνης της μέρας " Εδώ πλέον μιλούμε για την αποκαραδοκία των εθνών το βαθύτερο δηλαδή αίτημα του ανθρωπίνου γένους για την πλήρη και αμετάκλητη αποκατάστασή του από το κατ΄ εικόνα στο καθ΄ ομοίωσιν. Μιλάμε δηλαδή για τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού στη γη και την αιώνια συγκατοίκησή Του με τους πιστούς "πο θα φέρει στον καθέναν τζιαι δροσιάν τζιαι ποσπασιάν". Είναι φανερό ότι μετά τη Δευτέρα παρουσία ο κάθε ένας (σεσωσμένος) θα είναι πλημμυρισμένος και από τη δρόσο του Αγίου Πνεύματος και από ανάπαυση αφού τα πάντα και εν πάσι Χριστός.

atheologitos