ΑΓΚΥΡΑ

Οι άνθρωποι Σας αντάμωσα στην αρχή της πορείας μου. Κι ήσασταν, αλήθεια, πολλοί… Άνθρωποι…. άνθρωποι και προχωρούσατε…. Και πηγαίνατε χωρίς πουθενά να σκοντάφτετε, γιατί ήταν κατηφόρα ο δρόμος σας. Και κατεβαίνατε… και κατεβαίνατε…. με το ίδιο πάντα αργό βήμα, λες και φοβόσασταν μη φτάσετε κάποτε στο τέρμα. Κι ήταν κλειστές οι εκκλησιές σας και σβησμένες οι λαμπάδες σας. Μόνο βιολιά αντηχούσαν στον δρόμο σας τα βιολιά… κι οι φωνές σας. Ναι… ήσασταν στ΄ αλήθεια πολλοί Άνθρωποι… άνθρωποι… που τριβόσασταν αγκώνα μ’ αγκώνα μα τα χέρια σας ήταν άδεια. Άνθρωποι πολλοί που όμως ήσασταν ξένοι κι έρημοι μεσ’ στην πληθώρα των ανθρώπων. Τότε… ζήτησα να δω τα μάτια σας και δεν βρήκα παρά μαύρους κύκλους γύρω απ’ αυτά. Έψαξα να βρω τις καρδιές σας και μου ΄πατε πως τις είχατε από χρόνια αμπαρωμένες κι ίσως… να μη ζούσανε πια. Ρώτησα για τα όνειρά σας και μ΄ απαντήσατε πως είχαν πεθάνει πριν γεννηθούν. Τότε ρώτησα που βγάζει ο δρόμος σας και μου δείξατε ένα μνήμα… «για κει τραβάμε όλοι» μου ΄πατε με μια φωνή, και βιαστήκατε ν΄ αλλάξουμε συζήτηση. Κι ωστόσο… λέγατε πως ήσασταν ευτυχισμένοι. Κι ήταν αναμμένα τα πλούσια φώτα σας, κι είχατε λουλούδια στους δρόμους κι ήταν γεμάτες οι βιτρίνες σας από φωνές, πραγμάτειες και ντυμένα τα λόγια σας με χαρτιά πολυτελείας. Κι έπαιζαν σειρηνικά τα βιολιά σας κι αντηχούσαν σαν κλάμα και… σαν κλάμα. Κι ωστόσο λέγατε πως ήσασταν ευτυχισμένοι... Όμως… Τι κι αν ήσασταν πολλοί στην πορεία σας, Τι κι αν στιγμή δεν νυστάζουν τα δικά σας βιολιά τι με νοιάζει εμένα; Προτιμώ τον ανήφορο τους γενναίους της γης που ολοένα προχωρούν από κορφή σ΄ άλλη κορφή να πάνε... Προτιμώ τα μάτια μου προτιμώ του Ήλιου το φως προτιμώ τις καμπάνες, προτιμώ τις σημαίες. Προτιμώ το τέρμα… εκείνο το τέρμα που βγάζει απ΄ τα νέφη κι απ΄ τον ήλιο πιο πάνω, προτιμώ τον ανήφορο που βγάζει στου ουρανού τα παλάτια… Να πεθάνω εγώ; Δεν μπορώ να πεθάνω.

Κρυσταλλοπηγή

(Την απαγγελία έκανε η φοιτήτρια Φ. Ζ.)