Σκέψεις Αποφοίτου...

(Το ακόλουθο κείμενο μάς έστειλε ένας από τους φετινούς αποφοίτους μας που συμμετείχαν στην τελευταία κατασκηνωτική περίοδο. Τον ευχαριστούμε πολύ και ευχαρίστως δημοσιεύουμε τις σκέψεις του...)

Πάνε εννέα χρόνια από τότε που άρχισα να ζω κάθε καλοκαίρι μια "πνευματική αναγέννηση". Η κατασκήνωση ΑΓΚΥΡΑ αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες ευλογίες του Θεού στη ζωή μου γιατί έδινε ώθηση στον πνευματικό μου αγώνα, θέρμαινε την πίστη μου. Προσωπικά, κάλυψε όλες τις απαιτήσεις της παδικής και εφηβικής μου ηλικίας. Στον πνευματικό τομέα με την καθημερινή προσευχή, το αγιογραφικό ανάγνωσμα, τη συμμετοχή στα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας μας και τις πνευματικές συζητήσεις. Ιδιαίτερα "η Ημέρα Πατρίδος" θα μου μείνει αξέχαστη. Καλλιεργούσε κάθε χρόνο μέσα μου την εθνική συνείδηση, πράγμα σπάνιο σήμερα ακόμα και στα σχολεία. Έστρεφε το μυαλό μου σε μεγάλα πρόσωπα της Ιστορίας, σε γεγονότα ηρωικά, σε τόπους αγιασμένους από το αίμα ηρώων και αγωνιστών του έθνος. Αλλά και στο θέμα της ψυχαγωγίας, η κατασκήνωση μού προσέφερε πολλά. Έξυπνα ομαδικά παιχνίδια, πρωταθλήματα, τραγούδια και δεκάδες εκπλήξεις όλα αυτά τα χρόνια έδιναν διαφορετικό τόνο στο πρόγραμμα της κατασκήνωσης. Ό,τι και αν γράψω δεν μπορεί να περιγράψει τη ζωή μου στην ΑΓΚΥΡΑ. Αν δεν το ζήσει κανείς, δεν μπορεί να το καταλάβει. Έζησα το αληθινό χριστιανικό πνεύμα, πνεύμα αδελφοσύνης και αγάπης. Ένιωθα, όντως, την παρυσία του ίδιου του Θεού. Ήμασταν όλοι συναγμένοι στο Όνομά Του και ήταν μαζί μας. Ζούσα 12 μέρες σαν να ήμουν άλλος άνθρωπος. Μου άφηνε πάντα μια ανεξήγητη ψυχική ευχαρίστηση και γαλήνη. Πραγματικά, ήταν μεγάλη ευλογία για μένα... Αυτή τη στιγμή, σαν απόφοιτος του Λυκείου, η κατασκήνωση τελείωσε για μένα. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Αισθάνομαι λύπη γιατί το καλοκαίρι του 2008 ήταν το τελευταίο μου σαν κατασκηνωτής στην ΑΓΚΥΡΑ. Αισθάνομαι όμως και χαρά γιατί νιώθω ευεργετημένος από το Θεό που υπήρξα κατασκηνωτής. Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλους τους ανθρώπους που εργάστηκαν εκεί: τους πνευματικούς πατέρες, τους αρχηγούς, τους ομαδάρχες, τους ανθρώπους της ΓΕΧΑ, τις κυρίες της κουζίνας μέχρι και τον τελευταίο κατασκηνωτή. Ευχαριστώ πολύ αυτούς που "ανέστησαν" την κατασκήνωση από τις στάχτες της για να έρθω εγώ και τόσα άλλα παιδιά και να ζήσουμε μια ζωή, όπως τη θέλει ο Ιησούς Χριστός που είναι η αληθινή Πηγή της Ζωής. ΑΓΚΥΡΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ!!!